به گزارش سیما صنعت، این رویداد که در ۲۶ ژوئیه به پایان رسید، جاه طلبی فرانسه را با تبدیل مکان های دیدنی آن به صحنه های تماشایی برای رقابت های ورزشی منعکس کرد. پاریس با آمیزهای از غرور در تاریخ خود و چشماندازی آیندهنگر، پایانی فراموشنشدنی را برای این بازیها رقم زد.
این مراسم در باغ تویلری، زیر دیگ المپیک، با اجرای احساسی «Sous le ciel de Paris» توسط خواننده Zaho de Sagazan، آهنگی نمادین از روح پاریسی، که توسط اسطورههایی مانند ادیت پیاف و ایو مونتان جاودانه شد، آغاز شد. نکته قابل توجه ورود لئون مارشان، قهرمان فرانسوی این بازیها، شناگر با چهار طلا و یک برنز بود که شعله المپیک را به طور نمادین به ورزشگاه دو فرانس در سنت دنیس و در حضور ۷۱۵۰۰ تماشاگر برد.
جو استادیوم با یک انتخاب موسیقی که عمیقاً در میان مردم فرانسه طنین انداز شد، شامل آثار کلاسیکی مانند “Emmenez-moi” اثر شارل آزناوور و “Champs Elysees” اثر جو داسین، در کنار آثار موفق معاصری مانند “Freed from Desire” اثر Gala شد. Rizzatto و نماد نمادین “We Are the Champions” اثر Queen. در این مراسم همچنین از ۴۵۰۰۰ داوطلبی که امکان برگزاری بازی ها را فراهم کردند قدردانی شد و بر نقش حیاتی جامعه در موفقیت این رویداد تاکید شد.
توماس جولی، کارگردان مراسم افتتاحیه در رود سن، بار دیگر با قطعهای تحت عنوان «رکوردها» که پنج قاره را بازسازی میکرد و به یونان باستان، زادگاه جنبش المپیک، ادای احترام میکرد، تحت تأثیر قرار گرفت. ظاهر مجسمه پیروزی بالدار ساموتراس، نمایش حلقههای معلق المپیک و اجرای پر جنب و جوش رقص معاصر نتیجهای از نظر بصری خیرهکننده ارائه میکند که به سنت فرانسوی ترکیب رقص و تئاتر معاصر صادق است.
این مراسم سپس به یک جشن موسیقی تبدیل شد و زمینه را برای تحویل به لس آنجلس ۲۰۲۸ با اجرای هنرمندان مدرن فرانسوی مانند فینیکس، کاوینسکی و ستاره بلژیکی آنجل فراهم کرد. با این خداحافظی پر جنب و جوش، پاریس مشعل را به لس آنجلس سپرد و نوید دوره جدیدی از برتری المپیک در بازی های بعدی را داد.
انتهای پیام
